Nieuws en Artikelen

 

Op onze website plaatsen we ook belangrijk nieuws en artikelen die betrekking hebben op ons vakgebied, voor onze zorgpartners en onze cliënten. Wat wil jij graag zien op onze pagina “Uitgelicht”?

Heb je vragen op opmerkingen, neem gerust contact met ons op via 0413 - 35 69 90 of info@SDiZ.nl


๐—˜๐—ฒ๐—ป ๐—ฝ๐—ผ๐˜€๐—ถ๐˜๐—ถ๐—ฒ๐˜ƒ๐—ฒ ๐˜„๐—ฒ๐—ฟ๐—ธ๐—ฟ๐—ฒ๐—น๐—ฎ๐˜๐—ถ๐—ฒ ๐—ถ๐˜€ ๐˜ƒ๐—ฎ๐—ป ๐—ฐ๐—ฟ๐˜‚๐—ฐ๐—ถ๐—ฎ๐—ฎ๐—น ๐—ฏ๐—ฒ๐—น๐—ฎ๐—ป๐—ด ๐—ฏ๐—ถ๐—ป๐—ป๐—ฒ๐—ป ๐—ต๐—ฒ๐˜ ๐˜€๐—ผ๐—ฐ๐—ถ๐—ฎ๐—ฎ๐—น ๐˜„๐—ฒ๐—ฟ๐—ธ, ๐—ต๐—ฒ๐˜ ๐—ถ๐˜€ ๐—ฑ๐—ฒ ๐—ฏ๐—ฎ๐˜€๐—ถ๐˜€ ๐˜ƒ๐—ผ๐—ผ๐—ฟ ๐—ฒ๐—ณ๐—ณ๐—ฒ๐—ฐ๐˜๐—ถ๐—ฒ๐˜ƒ๐—ฒ ๐—ฒ๐—ป ๐˜€๐˜‚๐—ฐ๐—ฐ๐—ฒ๐˜€๐˜ƒ๐—ผ๐—น๐—น๐—ฒ ๐—ผ๐—ป๐—ฑ๐—ฒ๐—ฟ๐˜€๐˜๐—ฒ๐˜‚๐—ป๐—ถ๐—ป๐—ด ๐˜ƒ๐—ฎ๐—ป ๐—ฐ๐—น๐—ถ๐—ฒฬˆ๐—ป๐˜๐—ฒ๐—ป

 

Een positieve werkrelatie draagt bij aan het opbouwen van vertrouwen tussen de begeleider en de cliënt. Cliënten moeten zich op hun gemak voelen om openlijk over hun problemen, zorgen en behoeften te kunnen praten. Dit vertrouwen bevordert de samenwerking tussen de begeleider en de cliënt. Samenwerken aan doelen en oplossingen versterkt de betrokkenheid van de cliënt bij het proces en vergroot hun gevoel van eigenaarschap over hun leven en situatie. Door respect te tonen voor de eigen waarden en keuzes van de cliënt, wordt hun vermogen vergroot om zelf beslissingen te nemen en controle over hun leven terug te nemen. Wanneer de begeleider een sterke relatie heeft met de cliënt, kunnen ze effectievere interventies inzetten. Ze begrijpen de unieke behoeften van de cliënt en kunnen passende oplossingen bieden die beter aansluiten bij de situatie.

 

Een positieve werkrelatie kan bijdragen aan de motivatie van de cliënt om aan zichzelf te werken en aan positieve veranderingen in hun leven. De steun en aanmoediging van de begeleider kan de cliënt helpen om door moeilijke momenten heen te komen en gemotiveerd te blijven om hun doelen te bereiken. Wanneer de cliënt de begeleider vertrouwt zal deze eerder geneigd zijn om positieve ervaringen te delen, en uitdagingen te bespreken.

 

Kortom, een positieve werkrelatie is het fundament van een succesvolle werkrelatie tussen begeleider en cliënt en helpt de begeleider om beter aan te sluiten bij de unieke behoeften van hun cliënten.

 

Met onze Ambulante Begeleiding (WMO en PGB) bieden wij praktische en individuele hulpverlening in de eigen vertrouwde omgeving van de cliënt. Ambulante begeleiding houdt in dat een vaste begeleider één of meerdere keren per week contact heeft met de cliënt. Om deze in de eigen kracht (terug) te zetten en te laten participeren in de maatschappij.

 

Auteur : Mariska van Erp

 

Hulp vragen is niet makkelijk maar wel nodig

Wanneer men om hulp vraagt is het vaak te laat, te laat? Dat bekent niet dat de problemen onomkeerbaar zijn, maar wel dat ze vaak al geëscaleerd zijn. Hulp vragen is niet makkelijk maar vaak wel nodig.

 

Dat mensen niet om hulp vragen is vaak omdat ze niet afhankelijk willen zijn, en anderen niet willen belasten met hun problemen, ook schaamte speelt een grote rol bij het niet vragen van hulp. Hulp vragen binnen de vaak niet westerse culturen van bijvoorbeeld nieuwkomers of migranten in Nederland is een extra uitdaging. Binnen deze culturen is het namelijk niet gewenst om problemen buiten de eigen groep te bespreken en daar om hulp te vragen. In de praktijk gebeurt het zelfs dat er gepredikt wordt om niet aan Nederlandse hulpverleners ondersteuning te vragen, wat vaak alleen maar voor meer problemen zorgt. Schaamte zowel binnen als buiten de groep zorgen ervoor dat mensen met problemen zich vaak afzonderen en afsluiten voor anderen. Waardoor signaleren erg lastig is. Dit geldt voor zowel mensen met een migratieachtergrond als autochtone Nederlanders.

 

Signaleren is de belangrijkste factor als het gaat om het op tijd inschakelen van hulp. Dat kan op school, werk, bij de huisarts, de gemeente en binnen de sociale kring. Hier wordt de persoon gezien, en wordt er gesignaleerd wanneer deze juist ineens uit zicht verdwijnt. Hier kan men de problemen bespreken en eventueel de persoon doorsturen naar passende hulpverlening. Er kan sprake zijn van problemen op diverse vlakken, van financieel tot gezondheid, geweld in de thuissituatie, depressie of verslavingsproblematiek.

 

Maar hoe kan je mensen er zelf toe zetten om zelf op zoek te gaan naar passende hulp? Hulpverlening heeft alleen zin wanneer de persoon in kwestie intrinsiek gemotiveerd is, anders lijkt het alsof deze meewerkt. Men zet dat vaak in om eventuele dwang te voorkomen en je komt als hulpverlener dan geen stap verder. De cliënt zegt namelijk ‘ja’ maar doet vervolgens gewoon ‘nee’, waardoor deze nog verder in de problemen raakt.

 

Intrinsieke motivatie kan je bewerkstelligen door met de persoon te praten, niet één keer, maar blijf in gesprek en zorg dat deze gezien blijft. Voer motiverende gesprekken waarin je interesse toont. Kom al vragen stellend tot zelfinzicht bij de cliënt over dat wat hij/zij nu doet, hen niets oplevert in de hoop dat men uiteindelijk zelf hulp gaat vragen en accepteren. Bouw een band op, wanneer de cliënt zich gehoord voelt en zich realiseert dat hij/zij er mag zijn zal deze sneller hulp vragen, want hij/ij is het immers waard.

 

Hoe geef je iemand het gevoel dat hij/zij het waard is om zijn problemen aan te pakken?

  • Stel onderzoekende vragen over de ervaringen die iemand nu heeft bij een bepaalde activiteit
  • Probeer iemand te verleiden tot kleine, maar nieuwe activiteiten en laat hem/haar iets anders ervaren
  • Geef iemand complimenten waar dat niet gebruikelijk is en maak het gewone bijzonder
  • Bied iemand een perspectief aan voor de toekomst waardoor hij of zij een doel wil bereiken

 

Mocht er te laat gesignaleerd zijn en de problemen zijn geëscaleerd en de persoon kan een gevaar voor zichzelf en anderen zijn. Alleen dan mag er dwang ingezet worden en zover willen we het toch niet laten komen?

Stage en werkervaringsplek bij Sona fashion, een project van SDIZ


Wij geven getalenteerde vrouwen een kans om echt aan de slag te gaan!

SDIZ bouwt een brug voor vrouwen die te maken hebben met een afstand tot de arbeidsmarkt. Participeren is voor sommige doelgroepen een uitdaging en helaas zijn vrouwen met een migratie achtergrond hierdoor extra kwetsbaar. Participeren geeft zelfvertrouwen, helpt bij het opbouwen van een sociaal netwerk en precies dat is samen met opleiding en werkervaring dé sleutel tot een mooie toekomst.

SDIZ komt daarom met de nieuwe modezaak Sona Fashion in Venray waar wij stage- en werkervaringsplaatsen bieden onder deskundige begeleiding voor de regio Uden, Cuijk, Venlo. 

Dus ben of ken jij die fashionista met potentie dan gaan we graag in gesprek. Zodat jij of jouw talent werkervaring kan opdoen en een start kan maken voor een mooi CV. Er is ten alle tijde een ervaren begeleider aanwezig voor kennisoverdracht, aanleren van basisvaardigheden en sollicitatie training.

Oudere migranten hebben baat bij cultuurspecifieke zorg


Zorgvoorzieningen in de wijk sluiten niet altijd aan bij de wensen van oudere migranten. Lees het artikel van Binnenlands Bestuur Kennispartners over hoe hard cultuurspecifieke zorg nodig is voor ouderen, over de kloof die zij voelen, over discriminatie, cultuurverschillen en trends.

Zorgvoorzieningen die zich specifiek richten op oudere migranten kunnen helpen om de gezondheidskloof te dichten. Dat soort voorzieningen zijn echter 'uit de mode' geraakt sinds de gemeenten verantwoordelijk zijn voor ouderenzorg. Dat laat onderzoeker Hanna Carlsson (Murray-Carlsson) zien in haar onlangs verschenen proefschrift, waarvoor ze veldwerk deed in Nijmegen en Den Haag.

https://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/cultuurspecifieke-zorg-blijft-waardevol

Hoe gaat het nu met voormalig AMV’ers

AMV, Alleenstaande Minderjarige Vluchtelingen, worden opgevangen door Nidos en bij elkaar geplaatst. Dit gebeurt in kleinschalige opvanglocaties voor jongeren met 24-uursbegeleiding.

 

Binnen 3 maanden moet de AMV’er (taak van de voogd van Nidos) gezinshereniging aanvragen voor de overige gezinsleden om naar Nederland te komen. Het is verplicht om familiebanden aan te tonen met behulp van officiële documenten zoals een geboorteakten en/of trouwakte. Als dat niet mogelijk is, wordt in veel gevallen het verzoek afgewezen. Dit proces kan maanden tot in veel gevallen jaren duren, omdat papieren uit en contact met achterblijvers vaak erg lastig is. Men begrijpt in het thuisland ook niet altijd hoe belangrijk en soms urgent de medewerking aan dit proces is, wat tot vertraging of zelfs afwijzing kan leiden. Alle druk ligt op de schouders van de minderjarige vluchteling, die daarnaast ook een leven probeert op te bouwen in het nieuwe thuisland.

 

Na een vaak lange en stressvolle weg van gezinshereniging mogen de ouder(s) en de (minderjarige) broertjes en zusjes dan eindelijk naar Nederland komen. Maar wat betekent dit in de praktijk?

 

Zodra de ouders in Nederland aankomen moeten zijn zich melden en kort verblijven in Ter Apel, het aanmeldcentrum van COA. De ouders wachten vanaf dat moment op een woning, bij voorkeur in de gemeente waar hun kind is geplaatst, om continuïteit te waarborgen. De jongere, die dan vaak al jaren zonder ouders woont, is verplicht om tenminste één jaar samen te wonen met de ouders nadat de gezinshereniging heeft plaatsgevonden. Zij moeten dus verhuizen naar de woning die hun ouders toegewezen krijgen.

 

Deze samenwoonplicht kan tot gevolg hebben dat de jongere moet verhuizen naar een andere gemeente, omdat hun ouders niet altijd een woning in dezelfde gemeente krijgen toegewezen. De jongere wordt weggetrokken uit het vertrouwde sociale en professionele netwerk dat is opgebouwd. Ook wordt hij/zij ineens volledig (emotioneel en financieel) afhankelijk van ouders die nieuw in Nederland en nog niet zelfredzaam zijn. Wat wij vaak zien is dat deze jongeren terugvallen in hun eigen ontwikkeling omdat er wederom veel druk op hun schouders ligt van ouders en andere gezinsleden die zich afhankelijk opstellen naar de jongere toe.

 

En wat gebeurt er wanneer de jongere 18 jaar wordt voordat familie in Nederland is, of deze familie door omstandigheden nooit gaat komen. Dan stond in het verleden de jongere er vaak alleen voor, inmiddels is het recht op begeleiding tot 21 jaar. Maar ook dan is het niet vanzelfsprekend dat een jongere ineens op eigen benen kan staan, waar de meeste Nederlandse jongeren een vangnet hebben is dat bij dat bij deze jongeren er niet het geval of erg beperkt. Misschien nog wel pijnlijker is wanneer jongeren zien dat hun leeftijd- en landgenoten herenigd worden met familie en zij blijven alleen omdat familie niet mag, kan of soms zelfs wil komen.

 

Voor deze voormalige AMV-jongeren is het nodig dat er passende begeleiding wordt ingezet. Cultuur sensitief en met kennis van welke weg zij reeds hebben doorlopen.

 

Kenniscentrum Inclusief Samenleven heeft hier een heel bruikbaar rapport over gepubliceerd.

 

Bron: https://www.lowan.nl/wp-content/uploads/2022/02/Eritrese_vluchtelingengezinnen_met_amv_herenigd-Onderzoek.pdf

Auteur : Mariska van Erp

 

De gevolgen van armoede zijn groter dan alleen financieel

Ernstige geldproblemen, problematische schulden, maar ook stress en eenzaamheid. Minister Carola Schouten voor Armoedebestrijding, Participatie en Pensioenen legt in haar eerste nota over armoedebestrijding de vinger op de zere plek. Steeds meer mensen hebben moeite om het hoofd boven water te houden en dat leidt tot een vicieuze cirkel van hardnekkige problemen op allerlei terreinen, zoals gezondheid, onderwijs, wonen, werk en opvoeding.

De groep is groter geworden door de hoge energieprijzen, de krappe woningmarkt en de hoge inflatie. Ook mensen met een middeninkomen worden nu getroffen. "Het gaat niet alleen om geld, maar ook om sociale armoede. Mensen raken geïsoleerd en voelen zich erbuiten staan”.

Het nieuwe kabinet trekt 500 miljoen euro per jaar uit voor de hervorming van de arbeidsmarkt en de bestrijding van armoede en schulden. De wethouders hopen dat Schouten niet alleen bestaande armoede aanpakt, maar ook de bestaanszekerheid verhoogt om nieuwe armoede te voorkomen. Ze zijn bang dat het bedrag te laag is om de doelen te bereiken.

De stijgende armoede in ons land is een urgent probleem dat grote gevolgen heeft voor de mensen die het betreft én voor onze maatschappij. Armoede zorgt bijvoorbeeld voor minder kans op een opleiding, heeft betrekking op je woonsituatie en je gezondheid. Schaamte, sociaal isolement, eenzaamheid, stress en depressies kunnen een gevolg zijn van armoede.

Mensen mijden een medisch specialist of bijvoorbeeld de tandarts. Bang voor de kosten die dit met zich meebrengt. Vergeet ook zeker niet de verplichte eigen bijdrage in de ziekte kosten en medicijnen die niet worden vergoed, ook deze kosten zorgen ervoor dat mensen minder snel medische hulp inschakelen.

Constante, langdurige stress van zware financiële druk heeft een negatief effect op de mogelijkheid om een goede keuze te maken en chronische stress is slecht voor lichaam een geest. Zo vergroot het gevaar op hart- en vaatziektes en de kans op overgewicht.

Mensen hebben 'teveel aan hun hoofd' en maken daarom meer korte termijn besluiten wat grote gevolgen kan hebben op de lange termijn.  Ook kan armoede er voor zorgen dat iemand in een maatschappelijk isolement raakt. Door een beperkt budget nemen de mogelijkheden om deel te nemen aan activiteiten af. Een beperkt budget kan ervoor zorgen dat het gebruik van een auto of het van openbaarvervoer te kostbaar wordt. Net als een telefoon, computer of internet. De mogelijkheid om ergens te komen, contact te leggen of je zelf te voorzien van informatie wordt daardoor ook een stuk lastiger.

Ook voor kinderen uit deze gezinnen kan het toekomstperspectief en het deelnemen aan de maatschappij erg beperkt worden. Kinderen uit een laag-inkomensgezin gaan minder vaak uit dan kinderen met rijkere ouders. Ze sporten minder, volgen minder muziekles en gaan minder vaak een dagje naar de speeltuin. Die activiteiten buiten de deur kosten namelijk geld, reden waarom deze kinderen, volgens hun ouders, minder vaak aan deze activiteiten mee kunnen doen. Kinderen uit een laag-inkomensgrens nodigen ook minder vaak vrienden uit, bijvoorbeeld voor een verjaardag, om te spelen of te blijven eten. Een laag inkomen heeft ook invloed op schoolactiviteiten waarvoor een eigen bijdrage nodig is, zoals een schoolreis, die moeten kinderen vaak aan zich voorbij laten gaan.

Het actieplan van de minister bestaat uit 47 punten waaronder:

 

  • verhoging minimumloon
  • snellere financiële ondersteuning
  • betere financiële educatie kinderen en jongeren
  • één regeling bij rijksoverheid voor betalingsachterstanden, mogelijkheid pauze schulden
  • waarborgfonds alle gemeenten voor aanbieding saneringskredieten
  • bemoeilijken van makkelijk lenen en uitgeven via voorlichting
  • meer inzet vrijwilligers als bv schuldhulpmaatje 

 

Ook persoonlijke ondersteuning is hierin erg belangrijk, het versterken van de zelfredzaamheid en het vergroten van het persoonlijk en professioneel sociaal netwerk zijn cruciaal voor mensen met financiële problemen om zich staande te houden en te kunnen blijven participeren en ontwikkelen.

 

Bronnen:

https://nos.nl/artikel/2436418-het-armoedeplan-van-minister-schouten-47-acties-om-hardnekkig-probleem-aan-te-pakken

https://nos.nl/artikel/2412101-wethouders-verwachten-veel-van-nieuwe-armoedeminister

https://www.aroedefonds.nl/armoede-in-nederland


Neem bij vragen of voor een aanmelding gerust contact met ons op